Αυτή ή "βδομάδα των βοριάδων" μετά από 4 μήνες παντελούς σχεδόν εξαφανίσεώς τους, ήταν πολύ ωραία γιατί, εκτός των άλλων, επιτέλους γνωρίσαμε και τον Τάσο από την Κρήτη!!! Εγώ προσωπικά έκανα 4 πτήσεις (τη μια δεν την έγραψε το GPS γιατί δεν βρήκε δορυφόρους): Εκτός από την πρώτη χθεσινή που πήγα γρήγορα κάτω, πέταγες όσο ήθελες, εύκολα έπιανες βάση με τα νέφη να περνάνε γύρω σου οι δε σκηνές που ζήσαμε ήταν απερίγραπτης ομορφιάς. Ειδικά την Τρίτη πάνω από την κορυφή του Κιθαιρώνα στις 18:30, στο ύψος και πολλές φορές ψηλότερα από τα νέφη, με τις ακτίνες του ηλίου να περνούν ανάμεσα από τα σύννεφα και να χρωματίζουν το τοπίο σε μια εικόνα απαράμιλλου κάλλους, ένιωσα στενοχώρια που δεν είχα μαζί μου κάμερα να μπορέσω να μοιραστώ και με άλλους ανθρώπους αυτό που έζησα!!! Κατά τ' άλλα είχα μείνει άφωνος!!!
Αυτές είναι οι πολύ ιδιαίτερες στιγμές που προσφέρει το άθλημά μας και μας δικαιώνουν για την επιλογή μας και τον πόθο που νιώθουμε για αυτό!
Όσο για την προσγείωσή μου, ήταν η μόνη από τις 4 που πλησίασα τον στόχο περισσότερο από 50 μέτρα! Χαχαχαχα! Μπράβο στον Γιάννη για το ωραίο βιντεάκι!