Εκπαίδευση στον αετό.

[Σταμάτης Παπαγεωργίου]

"Στην αρχή ήμουν σφιγμένος, σχεδόν φοβισμένος.
Μετά από ένα βήμα θέλησης, βρέθηκα στον αέρα και ήταν εντυπωσιακό το πως όλες αυτές οι μέχρι τότε ασύνδετες γνώσεις μπήκαν σε μια σειρά και κατάφερα με επιτυχία να χειριστώ το αιωρόπτερο.
Όταν τελικά πάτησα στη γη μετά από μερικά δευτερόλεπτα που έμοιασαν με μια αιωνιότητα, μια ατέλειωτη αγαλλίαση γέμισε τα πνευμόνια μου και ήμουν γεμάτος χαρά.
Ποτέ δεν έχω ξανανοιώσει έτσι. Ούτε σαν παιδί, ούτε σαν έφηβος, ούτε από χαρά, ούτε από έρωτα, ούτε από πιοτό, ούτε από τίποτε."

[Σταμάτης Παπαγεωργίου]

Πολλοί ρωτάνε να μάθουν πως είναι το πέταγμα. Προς απάντησή τους παραθέτω ένα άρθρο από κάπου αλλού. Με δυό λόγια. Θέλεις να μάθεις να πετάς και υποψιάζεσαι πως θα είναι κάπως καλά. Η αλήθεια? Δεν μπορείς να φανταστείς την αλήθεια. Συνέχισε να διαβάζεις.

Ας υποθέσουμε πως κάποια παντοδύναμη ύπαρξη πάει κοντά σε κάποιο ανυποψίαστο πλάσμα και μυστικά, έτσι που να μην γίνει αντιληπτή, του χαρίζει ένα δώρο που δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί.
Αυτό είναι το πέταγμα.
Θέλω να ανοίξω τα χέρια μου και να αγκαλιάσω τα πάντα. Τα ανοίγω και αυτά μεταμορφώνονται σε φτερά. Με τα φτερά μπορώ και νοιώθω έναν καινούριο κόσμο. Φτιαγμένο από έξαψη και αγάπη.
Φλογισμένοι καταράκτες ξεκινούν από τη γη και φτάνοντας ψηλά μεταμορφώνονται σε άσπρα προβατάκια. Τους ψάχνουμε. Αυτοί οι καταράκτες με δέος μας παρασέρνουν ψηλά. Τους ακολουθούμε προσεκτικά.
Ένας φωτεινός δίσκος κάτω στη γη με ακολουθεί όπου και να πάω.
Πετάω δίπλα από τους αετούς και αυτοί γυρνούν το κεφάλι και με το βλέμμα τους μου δίνουν τη δύναμη τους. Καταλαβαίνουν την προσπάθεια μας να πετάξουμε. Την εκτιμούν γιατί ξέρουν.
Τώρα επιστρέφω πίσω στη γη ένας καινούριος άνθρωπος. Κάθε κύτταρο μου είναι καινούριο. Κάποια παντοδύναμη ύπαρξη μου έχει χαρίσει ένα αφάνταστο δώρο. Αυτή η ύπαρξη αισθάνεται καλύτερα από μένα που μου προσφέρει το δώρο της.
Κι όμως, για μια στιγμή μου επιτρέπει να αισθανθώ το συναίσθημα της.
Κι αυτό το συναίσθημα θέλω να στο χαρίσω.