CHHG Forum
Γενικά θέματα => Δημόσιο βήμα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Γιαννης Καλογεροπουλος στις 2013, Ιανουάριος 31, 19:47:29 μμ
-
Το ραντεβού στα τυφλά πάνω στο βουνό, πραγματοποιήθηκε κυριολεκτικά μέσα στο σύννεφο. Με τη βάση να έχει κατέβει στα 650 έψαχνες να βρείς όχι τις μπανέλες αλλά τη μύτη σου.
Ο Γιάννης δεν έκανε ούτε τον κόπο να στήσει.
Οι άλλοι μεταξύ πλάκας, γκρίνιας, σπασίκλας και καζούρας ανοίξανε τα φτερά και περιπαίζοντας ο ένας τον άλλο, ο ένας τά ‘βαζε με το βαρομετρικό, ο άλλος τηλεφωνούσε στην κολλητή του προετοιμάζοντας ένα ραντεβού για να ξεσπάσει με την προβλεπόμενη χαμένη πτήση και ο τρίτος άραξε στο κιόσκι και άναβε το ένα τσιγάρο πίσω απ’ το άλλο.
Ο Σπύρος όπως πάντα ήδη στημένος στην απογείωση, έτοιμος να περιμένει κανα δυό ώρες μέχρι να βρεί την σωστή στιγμή για να φύγει.
Και ο Δημήτρης να περιφέρεται στην ομήγυρη γκρινιάζοντας και φωνάζοντας στο Σπύρο «ρε πού πας ρε αφου δε βλέπεις ουτε τα συρματόσχοινα».
Στο βάθος του άσπρου πέπλου που μας είχε περικυκλώσει ακούστηκε το σφύριγμα του αέρα που μας καλούσε.
Ελα θα ανοίξει!
Και άνοιξε ξαφνικά και ο κόσμος ξεσηκώθηκε να κουβαλήσει στην απογείωση τα φτερά. Κουρνιαχτός και αναβρασμός τελικών διεργασιών.
Ζώνες, κρεμάσματα, vhf, συχνότητες, γάντια, κράνη…δρόμο..
Η ένταση ανέβηκε και σε 10 λεπτά περνούσα τα 1000 για την κορυφή και από εκεί shoaring στο δυναμικό του Κιθαιρώνα για όπου βγάλει.
Και εκεί πάνω, με το άσπρο πέπλο να υποχωρεί προς νότο, η άπλα του κορινθιακού ανοίχτηκε στα πόδια μου και για μια ακόμα φορά η ανάσα κόπηκε στη θέα και την αίσθηση της ελευθερίας που με καταλάμβανε. Αυτή την μαγευτική αίσθηση που σε κάθε πτήση επανέρχεται και πιο δυνατή. Που σε συνεπαίρνει και σε καθηλώνει.
Κάθε φορά είναι η πρώτη φορά. Και με κάθε προσγείωση σκέφτεσαι την επόμενη.
Εκεί στα 2000 μέτρα η αίσθηση της ολικής αφαίρεσης. Τίποτα δεν υπάρχει έξω από εσένα και το φτερό σου. Κρίση, χρέη, αρρώστιες, πόνος, σπασίκλες, προβλήματα, δουλιές, μικρά και άψυχα, ανούσια και ανόητα πράγματα.
Μόνο εσύ και….ο έρωτας.
Ναι αυτός ο επίσης φτερωτός αντίπαλος.
Πετάω, πετάς και πετάει.
Και ερωτεύεσαι, την πτήση, την χαρά να πετάς, τη γή που απομακρύνεται από τη θωριά σου λές και σε τραβάει το βαθύ γαλάζιο να χαθείς στα σπλάχνα του, και συγκρίνεις μοιραία τον έρωτα της ελευθερίας με τον ανθρώπινο έρωτα, την αγκαλιά του αέρα με την αγκαλιά της καλής σου, τα φιλιά της με την υγρή ανάσα του αέρα, το δροσερό άγγιγμά του με την ζεστή της αίσθηση μέσα στα μπράτσα σου, την γλυκιά φωνή της με το σφύριγμά του στα αυτιά σου.
Οαση αισθήσεων. Βλέπεις, γεύεσαι, νοιώθεις, ακούς, μυρίζεις. Όλα σε μια πυρετώδη έξαψη καθώς το φτερό τρίζει μπαίνοντας στο θερμικό με 6 μέτρα το δευτερόλεπτο.
Και στα ακούσματά σου προστίθεται το ουρλιαχτό του βάριο που σου τραγουδάει…πιο ψηλά πιο ψηλά…και φεύγεις για εκεί που λίγοι πάνε.
Για εκεί που συναντάει η υπόστασή σου τη χαρά, και ο κόσμος σου το ιδεώδες.
Γιατί τι έχει μεγαλύτερη αξία στη ζωή από τον έρωτα.
Και το μόνο που βρήκα να μου προσφέρει έρωτα μετά την συντροφιά της γυναίκας είναι η πτήση μου.
Μια πτήση έρωτας..ενας έρωτας πτήση.
-
:mosh: :mosh: :mosh:
εξαιρετικό ποιητικό παραλήρημα ... πάντα τέτοια
-
Τιτανομεγιστος ο ποιητης. Κολοσσος υπερδιπλασιος!!!
-
Από σήμερα στέφεσαι επίτιμος ποιητής της λέσχης!!
Εύγε!
-
Καραjohn δεν σε βλέπουμε και μας λείπεις...
Μπίλληηηηηηη φιλιάαααααααα
Βαγγέλη φίλε..σε έχω επιθυμήσει...ελπίζω να είσαστε καλά εκεί πάνω και να μας δοθεί η ευκαιρία να συναντηθούμε σύντομα.
-
Bρε τι παθαίνει ο ανθρωπος.. ελλειψει γυναικας :sm_biggrin: